Samstag, 28. Januar 2012

Pausenmusik vom 30. Januar–3. Februar 2012

Adele
Set fire to the rain




Momentan ist kein Vorbeikommen an Adele (Adele Laurie Blue Adkins, geb. 5. Mai 1988 in London). Die Sängerin aus England steht weltweit auf dem Thron der Hitparaden. In Amerika schaffte sie mit «Rolling In The Deep» ihren ersten Nr.1-Hit abgeholt und aktuell ist sie mit dem Lied «Someone like you» auch der Schweizer Hitparade mit dabei. Für uns ein Grund, auch ohne speziellen Wunsch einer Klasse ein Lied von Adele zu spielen.

Noch immer verzaubert von «Rolling in the deep» überzeugt Adele auch im Song «Set fire tot he rain» mit ihrer kraftvollen Stimme, begleitet von markanten Klaviertönen und Beats, die die Dramatik des Textes verstärken sollen. Das Lied schrieb sie mit ihrem Produzenten Fraser T. Smith und es steckt wieder voller Gefühle. Adele singt von einer gescheiterten Liebesbeziehung, von Enttäuschungen und Trennungsschmerz.
(
http://2l4m.blogspot.com)

I let it fall, my heart
And as it fell, you rose to claim it
It was dark and I was over
Until you kissed my lips and you saved me
My hands, they were strong, but my knees were far too weak
To stand in your arms without falling to your feet

But there's a side to you that I never knew, never knew
All the things you'd say, they were never true, never true
And the games you'd play, you would always win, always win

But I set fire to the rain
Watched it pour as I touched your face
Well, it burned while I cried
'Cause I heard it screaming out your name, your name

When laying with you I could stay there
Close my eyes, feel you here forever
You and me together, nothing is better

'Cause there's a side to you that I never knew, never knew
All the things you'd say, they were never true, never true
And the games you's play, you would always win, always win

But I set fire to the rain
Watched it pour as I touched your face
Well, it burned while I cried
'Cause I heard it screaming out your name, your name
I set fire to the rain
And I threw us into the flames
When we fell, something died
'Cause I knew that that was the last time, the last time

Sometimes I wake up by the door
That heart you caught must be waiting for you
Even now when we're already over
I can't help myself from looking for you

I set fire to the rain
Watched it pour as I touch your face
Well, it burned while I cried
'Cause I heard it screaming out your name, your name
I set fire to the rain
And I threw us into the flames
When we fell, something died
'Cause I knew that that was the last time, the last time, oh
Oh, no Let it burn, oh Let it burn Let it burn

Freitag, 20. Januar 2012

Pausenmusik vom 23.–27. Januar 2012

The proclaimers
500 miles



The Proclaimers sind eine schottische Band, bestehend aus den eineiigen Zwillingen Charlie und Craig Reid. Sie sind bekannt geworden durch ihre Lieder «Letter from America» und «I’m Gonna Be (500 Miles)». Die beiden Schotten spielten einige Jahre lang in verschiedenen Punkbands, heute erinnert ihre Musik allerdings eher an Folk und Country denn an Punk.

Der Song «I'm gonna be (500 Miles)» war in Grossbritannien bereits 1988 ein Hit, in den USA nahm man aber erst 1993 von den beiden Notiz. Fünf Jahre später tauchte der Song im Film «Benny & Joon» mit Johnny Depp auf. Das Lied ist in Schottland sehr beliebt. Jedesmal wenn die schottische Fussballnationalmannschaft punktet, wird es abgespielt und von den Fans mitgesungen. Dies geschieht auch in der Schottischen Rugby-Union-Nationalmannschaft, wenn diese im Murrayfield Stadium Punkte erzielt. Und diese Woche singt auf alle Fälle die Klasse KB1b mit. (www.wikipedia.org)

When I wake up, well I know I'm gonna be
I'm gonna be the man who wakes up next to you, When I go out, yeah I know I'm gonna be
I'm gonna be the man who goes along with you

If I get drunk, well I know I'm gonna be
I'm gonna be the man who gets drunk next to you And if I haver, hey I know I'm gonna be
I'm gonna be the man who's havering to you

But I would walk 500 miles aAnd I would walk 500 more just to be the man who walks a thousand miles to fall down at your door

When I'm working, yes I know I'm gonna be
I'm gonna be the man who's working hard for you And when the money comes in for the work I do I'll pass almost every penny on to you

When I come home, oh I know I'm gonna be
I'm gonna be the man who comes back home to you And if I grow old, well I know I'm gonna be
I'm gonna be the man who's growing old with you

But I would walk 500 miles and I would walk 500 more Just to be the man who walks a thousand miles to fall down at your door

When I'm lonely, well I know I'm gonna be
I'm gonna be the man who's lonely without you
And when I'm dreaming, well I know I'm gonna dream I'm gonna dream about the time when I'm with you


When I go out, well I know I'm gonna be
I'm gonna be the man who goes along with you
And when I come home, yes I know I'm gonna be
I'm gonna be the man who comes back home with you I'm gonna be the man who's coming home with you

But I would walk 500 miles aAnd I would walk 500 more just to be the man who walks a thousand miles to fall down at your door

Freitag, 13. Januar 2012

Pausenmusik vom 16.–20. Januar 2012

Ray Charles
Hit the road Jack!



Ray Charles (1930–2004) war ein US-amerikanischer Musiker, dessen Karriere mehr als 50 Jahre dauerte. Er wuchs zur Zeit der Rassentrennung in Armut auf und erblindete im Alter von sieben Jahren an einem Glaukom. Er verbarg seine Augen deshalb hinter einer Sonnenbrille und liess sich seine Gagen angeblich stets in Ein-Dollar-Noten auszahlen, um nicht betrogen zu werden. Charles' erste Lebenshälfte wurde 2004 unter dem Titel Ray verfilmt. Der Film schildert Teile der Lebensgeschichte von Ray Charles – beginnend mit seiner Reise nach Seattle bis zur Ernennung zum Ehrenbürger von Georgia und mit Rückblenden in seine Kindheit.

Sein Einfluss war stilprägend für die Entwicklung von Rhythm and Blues, Blues, Country und Soul. Ray Charles zählt deshalb zu den Ikonen des amerikanischen Jazz, Soul und Pop, der neben «Hit the road Jack» weitere unvergessene Hits produzierte. So ist für den Staat Giorgia sein Hit «Giorgia on my mind» der offizielle Staatssong. Der Wunsch für diese Woche stammt von der Klasse KBM1b. (www.wikipedia.ch)

Hit the Road Jack and don't you come back
No more no more no more no more,
Hit the Road Jack and don't you come back
No more, What'd you say
Woo woman oh woman, oh you treat me so mean,
You're the meanest old woman I have ever seen,
I guess if you say so
I'd have to pack my things and go (that's right)

Hit the Road Jack and don't you come back
No more no more no more no more,
Now Baby, listen Baby, don't you treat me this-a way cause I'll be back on my feet some day,
Don't care if you do, cause it's understood,
You ain't got no money, and you just ain't no good
Well I guess if you say so
I'd have to pack my things and go (that's right)

Hit the Road Jack and don't you come back
No more no more no more no more,
Well ...
(don´t you come back no more)
Uh, would you say?
(don´t you come back no more)
I didn't understand you.
(don´t you come back no more)
You can't mean that ...
(don´t you come back no more)
Aw now Baby, Please.
(don´t you come back no more)
What you tryin to do to me!?
(don´t you come back no more)

Freitag, 6. Januar 2012

Pausenmusik vom 9.–13. Januar 2012

Dr Eidgenoss
Ich mecht diär dankä sägä



Zu Beginn des neuen Jahres ist die Lehrerschaft mit einem Wunsch an der Reihe. «Dr Eidgenoss» heisst der junge Musiker, der sein Herz der Volksmusik verschrieben hat und uns diese Woche mit einem gefühlsvollen «Ich mecht diär dankä sägä» begleitet. Im bürgerlichen Leben heisst er Urs Fischer und stammt aus dem Kanton Nidwalden. «Wir sind traditionell aufgewachsen. Unsere Eltern haben uns ermöglicht, Musikinstrumente zu erlernen – vom Schwyzerörgeli über die Handorgel bis hin zum Alphorn», erzählt Urs Fischer mit glänzenden Augen. Man habe ihn als Kind schon von weitem jodeln hören, ergänzt seine Mutter. Und nach der Schule habe noch vor dem Mittagessen Volksmusik machen wollen.
Seine Begeisterung für die Musik ist bis heute geblieben. Vor fünf Jahren hängt der ehemalige Postbeamte seine Posttasche an den Nagel. «Ich habe mich für das Künstlerleben, das Musikerleben und gegen das geregelte Leben entschieden.» Eine renommierte Plattenfirma wird auf den Musiker aufmerksam und nimmt ihn unter Vertrag. Im Rahmen einer Live-Tour steht der Nidwaldner nun erstmals auf der Bühne – gemeinsam mit seiner Mutter. Gefühlvolle Töne von einem smarten Volksmusiker zum Start in ein erfolgreiches und spannendes 2012. (www.glanzundgloria.sf.tv)

Ich mecht diär dankä sägä / fir auwäs /
und jedä aigäblick / wo eys duät verbindä /
Tag fir tag mit eysäm glick /
deys härz isch vouwär liäbi /
s‘lad dich niä im schtich /
ich wett diär gärn sägä /
äs isch scheen das äs dich gid.

Schetzä duä’n ich deys vertruiä /
äs gad nur midänand /
ai wemmär änand duät verletzä /
s‘härz chlopft firänand /
was dui miär / duäsch bedeytä /
säid mär mängisch tschpat / 
S’guäti vergid / äim d’fählär /
nur uisä mit dä schprach.
Hesch immär zu miär ghautä /
i gedänka / bisch dui bi miär /
hend eys nu immär widär /
g‘fundä / bi auwäm was isch passiärt /
wiäs im läba so setti sey /
bevor äs isch värbey /
d’erinnärig a diä scheeni zeyt /
bleibt eys uif ewig trey.